Een klein uur nadat de muziek is afgelopen gaan de laatste lichten uit. Na het publiek stappen nu ook de laatste artiesten in hun auto en vertrekken. De Waddendijk is opeens weer zichzelf, een eenzame wachter in de nacht. Daar staan we dan.

Wadopera

We zijn vanavond getuige geweest van een unieke uitvoering van Wadopera Peter Grimes. De taxi die we uiteindelijk  online hebben weten te charteren  om ons op dit late tijdstip terug naar de trein te brengen staat zoals afgesproken keurig op ons te wachten in Moddergat, zij het in ‘Moddergat Drenthe’ en niet in ‘Moddergat Friesland’. ‘Ja hoor eens, het is natuurlijk sowieso al bizar dat er een plaatsje is dat Moddergat heet’ verontschuldigt chauffeur Toni zich door de telefoon, ‘maar dat er dan twee Moddergaten zijn, dat houd je toch niet voor mogelijk’. 

Het is een pracht idee, een opera uitvoeren aan de rand van het Wad. En dan ook nog eens een opera waarin het leven op en rond de zee een belangrijke rol speelt, een verhaal over verlies en verraad in een kleine met zich zelf worstelende vissersgemeenschap. We hebben een cast van 150 zangeres en musici aan het werk gezien tegen het meest schitterende decor dat je maar bedenken kunt; het langzaam donker wordende Wad, in de verte eens in de vijftien seconden aangelicht door twee keer drie lichtstralen, de vuurtoren van Ameland.

Sence of Place

Dat er prachtige dingen kunnen gebeuren als het mooiste wat natuur en cultuur te bieden hebben met elkaar afspreken in de duinen of op de dijk weten we van het Oerol festival op Terschelling en Into The Great  Wide Open op Vlieland. Ook de andere eilanden hebben eigen festivals, van het Kamermuziek festival op Schiermonnikoog tot het surf, skate en muziekfestival Madnes op Ameland. Het toeristenseizoen wordt er door verlengd, waar niet alleen de eilandgasten, maar ook de eilandeconomie van profiteert. Dat willen ze aan deze kant van het water ook wel, dus worden er tal van initiatieven ontwikkeld om ook dit stukje vergeten wad met culturele activiteiten onder de aandacht te brengen. Zo is ‘mister Oerol’ Joop Mulder tot aan zijn veel te vroege dood de onvermoeibare trekker van  ‘Sense of Place’, een culturele ontwikkelorganisatie die de regio langs de Waddenkust van nieuwe vitaliteit voorziet door de unieke kwaliteiten van dit gebied uit te vergroten met behulp van beeldende kunst- en ontwerp-projecten. ‘Samen met bewoners en het landschap vertellen we via onze projecten het verhaal van het Noorden. De geschiedenis van het gebied en bewoners, het landschap én de toekomst. Sense of Place probeert de unieke waarden van natuur, landschap en cultuurhistorie  zichtbaar te maken voor een breder publiek en daarmee de regio een economische en sociaal-maatschappelijke impuls te geven.’ Een ingewikkeld verhaal om overheden en het bedrijfsleven mee te laten betalen aan cultuur, maar het werkt.

Wachten op hoog water

Een van de projecten van Sence of place  zijn de twee enorme beeldeop de dijk bij Holwerd. Als  je van Holwerd richting veerhaven rijdt kun je er niet omheen,  twee reusachtig grote vrouwen die op de dijk richting de Waddenzee staan te staren. De ene dun, de ander voluptueus. Beide dames kijken uit over mooie luchten, groene kwelders en de altijd veranderende Waddenzee. En op de aankomende en vertrekkende reizigers naar Ameland in de verte. Ze staan er bij mooi weer, maar ook bij storm. De twee vrouwen op de dijk bij Holwerd wachten maar op één ding en dat is: hoog water.

De beide vrouwen zijn van metaal. En ze zijn dus groot – wel vijf meter hoog. Als je je uitrekt kun je net hun uitgestoken hand aanraken. De standbeelden van beide vrouwen zijn gemaakt door de Friese kunstenaar Jan Ketelaar en zijn al van verre te zien. Soms, heel soms wordt uniek landschap nog mooier door er iets prachtigs aan toe te voegen. 

Wad nu?

Maar wij staan deze avond  niet op de dijk bij Holwerd maar bij Moddergat.  Eerder deze avond heeft de buschauffeur welwillend een extra stop voor ons gemaakt bij het evenementen terrein, we zijn de enige passagiers, op en rond het festival terrein zijn verkeersregelaars  druk in de weer de eindeloze stroom auto’s  in goede banen te leiden. Lichtelijk verbijsterd zijn we als we in aanloop naar deze avond  op de site van dit groots aangekondigde Waddenevenement ontdekken dat het voor niet autobezitters onmogelijk is om bij het festivalterrein kunnen komen. Wad nu? We besluiten een brief te schrijven naar de Leeuwarder courant:

Twee minuten

De brief levert de nodige reacties op, maar geen lift. Dus zijn we blij als door de donkere polder uiteindelijk toch Toni aan komt snellen. We stappen in, ik kijk maar even niet op de snelheidsmeter, maar twee minuten voor de laatste trein richting Groningen vertrekt staan we op het station van Buitenpost. Toni blijft nog even staan tot we zijn ingestapt, steekt dan zijn hand op en vertrekt. Terug naar Drenthe.