Dit waddenproject loopt inmiddels drie jaar. Tijd voor een kleine tussenstand. De teller van het aantal bezochte Waddeneilanden staat inmiddels op eenentwintig. De aan de landkant gelopen kilometers over dijken en door kwelders heb ik niet geteld, maar het moeten er honderden zijn. Sinds ik eind maart het eiland Juist bezocht -prachtig, verslag volgt- is er van eilandbezoek helaas niets meer gekomen, dat heeft echter een goede reden.

Vaste stek

Tijdens het struinen over telkens weer een ander eiland dacht ik steeds vaker: zou het niet mooi en goed zijn als ik naast het reizen van het ene eiland naar het andere, ook een stek in het waddengebied uitzoek om langere tijd te blijven? De seizoenen over het landschap zien trekken, meer tijd hebben om een gebied echt te leren kennen, met mensen praten, van voorbijganger deelnemer  worden. De eerste plannen die ik maak gaan uit van een jaar.  Een plek in het waddengebied zoeken, liefst met een leuke klus erbij, de boot in Alkmaar tijdelijk verhuren, daarna verder zien. Maar al snel is de hoofdvraag niet meer ‘hoelang’ maar ‘waar’. Wonen op een Waddeneiland is natuurlijk de ultieme droom, maar ook erg duur en onpraktisch. In de Groningse Waddenkust vind ik het perfecte alternatief. Na een korte werkvakantie in Warffum perk ik het zoekgebied nog wat verder in en vraag de makelaar in Leens op zoek te gaan naar een karakteristiek huis in een dorp gelegen aan het spoorlijntje Groningen-Roodeschool. Nog geen week later bezichtig ik een leuk huis in het centrum van Baflo, twintig minuten treinen van Groningen stad, twintig minuten fietsen van het wad, mooier wordt het niet. Nog geen twee weken later is de koop een feit.

Dorp met geschiedenis

Baflo is niet groot, het telt zo’n 1800 inwoners, maar wel oud. Het is gebouwd op een wierde  welke dateert van omstreeks 600 voor Christus. Rond die tijd was het gebied van Noord-Groningen half land en half zee. De oude stenen Laurentiuskerk, waarnaar ook het straatje waaraan ik woon is genoemd, wordt gebouwd in de 12^e eeuw, de markante toren ernaast een eeuw later.  De kerk vormt in die tijd het middelpunt van het kerkelijk machtscentrum in dit gebied. Ook Rudolf Agricola, de grondlegger van het humanisme in Noord-Europa is in Baflo geboren. Ik geef toe, ik moest zijn naam ook even opzoeken, maar op z’n Gronings: je komt mensen tegen met een minder CV. De bebouwing van het dorp blijft eeuwenlang beperkt tot de wierde, tot in 1893 de spoorweg Sauwerd- Roodeschool wordt aangelegd en het station Baflo wordt geopend. Het dorp breidt zich uit naar het oosten, gepensioneerde boeren laten er rentenierswoningen bouwen, ze geven het dorp tot de dag van vandaag iets voornaams. Gelukkig staat ook het oude stationsgebouw nog overeind. Er is een Coop supermarkt, bakker, fietsenmaker, dokter, tandarts, dorpshuis en vast nog veel meer dat ik de komende maanden allemaal ga ontdekken.

Winkeltje

Het huis dat ik koop is gebouwd in 1898. Een met rode bakstenen opgemetseld karakteristiek dorpshuis. Ooit huisvestte het een winkeltje, wat voor winkeltje heb ik nog niet kunnen achterhalen, wel dat er in latere jaren ook een schildersbedrijfje heeft gezeten. Achter het huis een diepe door bomen omzoomde tuin waarin een grote oude schuur in dezelfde kleur blauw als de boot. De voor- en achterkamer hebben allebei een grote schouw, oude ingebouwde kasten, geel geschilderde balkenplafonds.  Al bij de eerste keer aanblik weet ik zeker: dit huis is het, ik kan je er van alles over vertellen, maar je moet gewoon komen kijken.     

Noordpolderzijl

Bijna drie maanden woon ik hier nu. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik bij de notaris de contracten tekende, de sleutels toegeschoven kreeg, we van de notaris rechtstreeks naar de Praxis in Winsum reden voor verf, tuinstoelen, stoffer en blik en wat een mens zoal meer nodig heeft voor een frisse start.  Maar de dag daarna voelde misschien nog wel meer als een sleutelmoment, toen we op weg naar de Action in Uithuizen voor meer kwasten, een weggetje omreden om bij de haven van Noordpolderzijl te genieten van het uitzicht over de wadden en een kop koffie. ‘Kijk, daar ligt Schier, daar Borkum, dan zal dat streepje Rottumerplaat zijn’.  Vorige keren dat ik hier was voelde dit als het einde van de wereld, nu ligt dit alles in mijn achtertuin.

Landen

Er is de afgelopen weken veel gebeurd. Er is schoongemaakt, geschilderd, grasgemaaid, er zijn nieuwe bedden geïnstalleerd, gordijnrails opgehangen, boeken, heel veel boeken in kasten gezet. Stukje bij beetje vindt alles z’n plek en zal ik hier mijn plek vinden. Ik hoef me niet te vervelen, de plinten liggen los, het licht in het trapgat doet het niet, er moet een pijp door de schoorsteen zodat er een houtkachel kan worden geïnstalleerd. Meer dan genoeg werk voor een winter klussen, volgend voorjaar begin in aan de tuin. Nou ja, als ik daaraantoe kom tenminste, want ik wil er ook op uit, kan niet wachten de omgeving beter te leren kennen tijdens fiets- en wandeltochten, ik wil wadlopen, zien hoe het er hier uitziet met sneeuw, hoe zeer ik ook gewaarschuwd ben voor de lange donkere -meestal regenachtige- winters. Waar ik ook naar uitkijk is het contact met de mensen in het dorp, de omgeving, wat kunnen zij me vertellen, hoe passen zij in dit verhaal? De eerste ontvangst is allerhartelijkst, iedereen zegt ‘moi’ en ‘laat weten als ik iets kan doen’, maar realiseer me heel goed dat ik hier de nieuwkomer ben. En niet zomaar een nieuwkomer, maar eentje uit het westen. Daarom heb ik me voorgenomen voorlopig maar eens niets te vinden, alleen te kijken en te luisteren.

En door

Komende maanden zal ik op deze plek weer met enige regelmaat schrijven over mijn belevenissen in het Waddengebied. Over mijn landing in Baflo, maar ook over alle Waddeneilanden die nog op de planning staan, eenentwintig eilanden bezocht betekent immers nog dertig eilanden te gaan. Wil je een keer mee, laat het me weten, of kom vooral een keer langs als je het Waddengebied eens van de andere kant wil bekijken.