De reis naar Schiermonnikoog begint in alle vroegte in de bus van Alkmaar naar Leeuwarden. Hoe vaak heb ik deze rit over de Afsluitdijk inmiddels gemaakt? Voor mij kijken vier jongens in uniform stoens op hun telefoon, oortjes in, de boodschap is duidelijk: op deze vroege maandagmorgen liever geen contact.
Als ik ’s morgens de gordijnen opendoe zie ik een woelige zee. Hoe mooi is dat?! Groen, geel, blauw, kleuren in vele tinten buitelen over en door elkaar. Na een poosje begint me de eindeloze stroom passerende schepen op te vallen. Niet dat ik schepen per se lelijk of detonerend
Ik heb er al een hele reisdag opzitten als ik met de bus via de vertrekhavens naar Langeroog en Spiekeroog aankom bij de veerboot naar Wangerooge. Het Waddengebied doorkruisen zonder rijbewijs; het kan, maar niet zonder geduld. Het begint al te schemeren als ik om half vijf, tien uur na
De doorgaans lange reis met trein, bus en boot naar de volgende halte op mijn Waddenroute heeft iets van een heilzaam ritueel. Langzaam glijd ik de gehaaste wereld uit, kom ik tot rust, ik zal daarom niet snel kiezen voor een snelboot, laat staan een vliegtuigje. Maar soms is het
Mijn hele leven al kom ik graag en veel op de Wadden. Of de zon nu schijnt of dat het stormt, ik voel mij er thuis. Steeds vaker vraag ik mij af hoe dit unieke gebied er voor staat. Hoe houdt het Wad zich in deze snel veranderende wereld? Daarom
