We fietsen van onze trekkershut bij het Ambonezenbosje over de dijk naar ‘De punt van Reide’. De Punt van Reide is een landtong in de Eems. Een prachtig kweldergebied waar veel vogels broeden en dat wordt beheerd door het Groningers Landschap. Zeehondenwand Van het voorjaar tot het najaar staat er
We staan om zeven uur op, en fietsen op onze veel te kleine fietsjes tegen de wind in naar de haven van Nordstrand. Vanaf hier zal een snelboot ons naar Amrum brengen, een van de grotere Waddeneilanden in het Duitse deel van de Waddenzee. Onderweg kijken we verlekkerd naar een
We zijn op weg naar Nordstrand, om vanaf daar de eilanden Amrum en Hallig Hooge te bezoeken. Vorig jaar maakten we dezelfde reis. Langs dezelfde stations, dorpen, kerken en rivieren. Toch is alles anders. Was het de vorig jaar bloedheet toen we op pad gingen, nu komt het met bakken
Bad Nieuweschans, het laatste stationnetje voor de Nederlands/Duitse grens dient vandaag als beginpunt voor onze wandeling. Al snel verlaten we het dorp en lopen via een sierlijk dijkje langs de Westerwoldse AA het open Groninger land in. De routebeschrijving laat het al snel afweten maar dat maakt eigenlijk niet zoveel
Voorjaar 2021. Het regent dat het giet, we zijn de enige passagiers die uitstappen wanneer de trein stopt bij het station van Roodeschool. Stapte ik afgelopen zomer na een paar lange, bloedhete wandeldagen over de Waddendijk van kop tot kuit verband in Usquert op de trein naar huis, vandaag pakken
Buiten in de eerste lentezon. De stilte hier is een attractie op zich. Maar hoe meer ik de stilte op mij in laat werken, hoe minder stil het blijkt. Vogels zingen tot zover het oor rijkt. Ergens mekkert een schaap, een hommel probeert zijn nieuwe vleugels uit. Een vredig tafereel,
Met de fiets over de waddendijk. Leek gisteren het strand op het wad, vandaag lijkt het wad op het strand. Op de witte zandbank tussen dijk en kwelder lijken alle afgebeelde strandvogels op de schoolplaat van Jaq. P. Thijsse present. Over vogelplaten gesproken, gisteren in de polder vloog een groep
Op een kille morgen in het vroege voorjaar sta ik in een bushokje bij station Leeuwarden te kijken naar een wat oudere man. Hij zal ergens tussen de zestig en zeventig zijn, heeft een grote bos grijze krullen en een aanstekelijk leuke ‘wil ik ook hebben’ rugzak. In de tien
Wanneer ik boodschappen ga doen zie ik in het plantsoen tegenover de supermarkt het beeld ‘De Schiere monnik’ staan. De monnik steekt met zijn ene hand een waarschuwende vinger op, terwijl hij zijn andere hand uitnodigend openhoudt. Het beeld herinnert aan de Monniken die ooit op Schiermonnikoog woonden en werkten.
We rijden van Bolsward, via Baburen, Parrega en Workum, naar onze eindbestemming Oudemirdum, wat hebben ze Friesland toch mooie plaatsnamen. Het landschap steekt daar eerlijk gezegd wat flets bij af, functioneel boerenland waarin ieder karakteristiek hoekje reeds lang geleden door landbouwmachines is rechtgetrokken. Het zijn de dorpen, die met hun
